Yavaşlayabilmek, bütün mesele burada

Bir çocukla yavaşlayabildiğin ölçüde mutlusun, yani o mutlu dolayısıyla sen de mutlusun.
Demeye çalıştığım şu aslında, çocuklu hayatta bi şeylere yetişmeye çalışmak zor ve yıpratıcı.
O yüzden mümkünse hiçbir şeye yetişmek için uğraşmamak en güzeli.
Dün mesela eve gittim hızlıca Elaya yemek yedirdim ve markete gitmek üzere evden çıktık.
Dışarı çıkma anımızdan itibaren tempomu tamamen Elaya göre ayarladım ve yaklaşık 2 saat sonra ancak eve girdik :)
Market arabasında çeşitli manevralar yaparak eğlendik önce, sonra arabaya binmeden etrafta biraz gezinmek istedi. Biz de gezindik.
Arabaya bindik sonra eve geldik, bu sefer bizim evin oralarda yürümek istedi Ela. Biz de yürüdük, ağaçlara dokunduk, taşlar topladık.
Sonra da yolun kenarına çöktük gelen geçen arabaları, helikopteri, uçakları izledik :)
Pek keyifliydi minnoş, güle güle ve koşa koşa gelip sarılıyor sonra da öylece sarılmış halde dakikalarca duruyorduk :)
Ela için güzeldi de sanırım esas benim için çok güzeldi.
Bütün günün koşturmacası, işe güce ilişkin düşünceler, her şey uçup gitti aklımdan. Tek önemli şey karanlıkta birbirimize sarılmış halde gelip geçen arabaları izlememizdi :)
Muhtemelen bir yere yetişmem gerekse gerilecektim ve Elayla o keyifli dakikaları yaşayamayacaktık.
O yüzden çağımızın bu hızlı temposuna inat çocuklu yaşamda yavaşlamak için çabalamak güzel şey.