Biz de 44 günlük anne-baba.
Bir türlü yazamadım bloğa. Fırsat bulamadım önce, sonrasında da bulduğum fırsatlarda hep yapacak başka şeyler vardı ki yapacak aslında en önemli şeyim dinlenmekti.
Ama artık kısa da olsa bir şey yazmak için oturdum bilgisayar başına, daha fazla ertelemek istemedim.
Şimdi kızımın odasındayım, beşiğinde uyuyor fındığım. En sevdiğim bebek uyuma pozisyonunda şu an, eller kafasının iki yanında rahatça bırakılmış halde.
Yağmurlu bir Eylül sabahı 3.30'da aramıza katıldı miniğimiz.
Doktorumuzun söylediğine göre biraz zor bir doğummuş benimkisi, 2.812 gramlık bebeğimiz sanki 4 kiloluk bir bebek gibi doğmuş.
Ben doğumumuz için üç kişilik bir ekip çalışması diyorum (doktorumuzu ve hemşireleri saymazsak).
Savaş o kadar büyük bir destektiki bana o süreçte, tam tersi bir durum olsa ben ona o kadar destek olabilir miydim bilmiyorum. Bütün süreci benimle birlikte yaşadı, kızımıza kavuştuğumuzda benimle birlikte gözyaşı döktü. Bu süreçte tek başıma olmayı hiç istemezdim, birlikte adım adım yaşamak en doğrusuydu bence.
Kızımız da pek güçlüydü, kalp atışları sonuna kadar hiç düşmedi.
Yaklaşık 9.5 saatlik bir maratonun sonunda da kızımıza kavuştuk ;)
Mucizevi bir deneyim yaşadık aile olarak, şu ana kadar yaşadığım hiçbir şeyle kıyaslayamayacağım kadar zorlu ama bir o kadar da mucizevi bir deneyim.
Bitanecik kızımız günbegün büyüyor, onun gün gün gelişimini izlemek gerçekten olağanüstü.
Yavaş yavaş biz de alışıyoruz anne-babalığa.
Başlardaki zorlukları artık biraz daha rahat aşabiliyoruz gibi.
Emzirme, alt değiştirme, uyutma rutinine daha çok alıştım gibi.
Artık Ela da ilk günlere göre bizimle daha fazla iletişim kurmaya başladı. Ara ara gülmeye bile başladı bıdık.
Veee şimdi de uyandı ;)
Sanırım bugünlük bu kadar ;)
Görüşmek üzere. . .
