Cumartesi Asyacığımın 6. geleneksel doğum günü partisi vardı.
Her sene olduğu gibi yine ortalık evlere şenlikti :)
Çocuklar çok mutluydu. Asyacağımın yüzünden bütün gün gülücükler eksik olmadı.
Çocuklar içeride oynarken anne-babaların keyifleri yerindeydi, güzel muhabbetler edildi.
Meraklı bakışlar arasında pastayı getirme görevi benim |
Pastanın etrafında hevesli bekleyiş |
Oturduğum nadir anlarda, babişkocum ve Lemişle |
Mutlu anne-baba |
Ben tabiki yine tutamadım kendimi, bütün gün ayakta gezindim durdum.
Artık bedenindeki değişiklikleri, mesela büyüyen göbeğini, alınan kiloları, biraz kaile al, ona göre hareket et değil mi? Nerdeee.Sonuç akşam çekilen bel ağrısıydı.
Neyseki bir sonraki güne hiçbir ağrım, sızım kalmamıştı. Hatta o kadarki sabahın 7'sinde cin gibi ayaktaydım. Sanırım bedenim şimdiden alıştırmalara başladı :) (gerçi kahvaltı sonrası tekrar yatağa girip uyuduğum kısmı saymazsak :))
Öğleden sonra anneler günü kutlamaları başladı. Bu yıldan anneler günümü kutlayanlar bile oldu, hehehe ;)
Geniş aile olarak yemekte buluşuldu. Bu da bizim için geleneksel aslında. Şimdiye kadar çoğu anneler-babalar gününde hep birlikteydik. Böyle günlerde herkesin bir arada olması gerçekten çok güzel. Bu sene en büyük eksiğimiz İpek ablaydı :(
Bir dahaki yıl hiç firesiz, hatta bir fazlayla olacağız inşallah :)
Geleneksel anneler günü yemeğimiz |
3 anne, 1 anne adayı ve güller :) |
İyi haftalar :)
Minnoşum benim hakikatten göbeğine aldırmadan o kadar çok hareket ettin ki ben bile unuttum hamile olduğunu, akşam sen ağrıdan duramayıp yatınca aklıma geldi:). İnsanın kardeşi olması ne güzel.. maalesef(olmayanlar için) yeri doldurulamaz bişey canım benim...
YanıtlaSilSen de iyiki varsın ablişkom ;)
YanıtlaSil