Çok az kaldıııı... :)

Annem ve babamın gelmesine çok az kaldı :) 12 Nisan'da Ankaradalar. Temelli değil tabiki, sadece tatil için. Olsun, bu bile güzel. Geldikleri hafta ben de işten izin alıp onlarla doyasıya vakit geçirmeyi düşünüyorum.

Birbirimizi çok özledik, bu sefer belki diğer zamanlardan da çok. Hayatımda çok önemli değişiklikler var ve ben bunları skype haricinde yüzyüze annemle-babamla paylaşmak istiyorum.

Kızlar (annem, ablam, ben) oturalım şöyle kaynatalım biraz fena mı :)

Hamilelik anılarından başlayalım, güzelliklerini-zorluklarını paylaşalım, hayallere dalalım...Annem kız çocuğun iyi ve kötü taraflarını anlatsın biraz, o günleri hatırlayalım.

Arada ablamla kendimizi savunalım, ergenlikte anneme-babama yaptığımız türlü türlü eziyete, tafraya, kızgınlığa karşı. Tabi içten içe aslında annemin ne kadar da haklı olduğunu kabul ederek!

Pamuk babamın bize karşı her zaman ne kadar da anlayışlı, yumuşak olduğunu, sesini yükseltmesinin iki elin parmaklarını geçmeyecek kadar az olduğunu anımsayalım.

Annem de "babalarının kızları işte" desin biraz da kendini savunarak. Ama bir yandan da, o da içten içe her kızın en iyi dostunun, sırdaşının, zor anlarının kurtarıcısının annesi olduğunu bilmenin güvenini hissetsin.

Bütün bu konuşmalar boyunca ablamla ikimiz de kızlarımızı düşünelim, onlarla ilgili çıkarımlar yapalım. Gelecekle ilgili heyecanlanalım, daha da umutlanalım.

Bir yandan da nasıl zaman bu kadar çabuk geçti, ne zaman bu kadar büyüdük biz diye düşünelim...

Sahi ne zaman büyüdüm ben bu kadar, kendi bebeğimi kucağıma alacağım günlerin sayılı olacağı kadar?