İlk heyecanın üstüne birkaç ufak not...

Bir rüyanın içinde gibiydim. Tatlı bir rüya.

Doktor randevumuzdan beri ise her şey sanki biraz daha gerçek. Rüyadan daha da tatlı bir gerçeklik.

Yaklaşık 5 ay sonra kızımıza kavuşacağız ve hayatımız bir anda değişecek. Evimizin içerisinde bir minik kız çocuğu olacak.

Evin kokusu bebek kokusu olacak. O mis gibi kokan bebek kokusu.

Evin her yeri bebek eşyalarıyla dolu olacak. Minik minik eşyacıklar.

Evde acemi bir anne-baba olacağız. Zaman zaman ne yapacağını bilemeyen, eli ayağına dolaşan, elinden geleni yapabilmek için var gücüyle çabalayan ve kalbinde bu kadar büyük bir sevginin var olduğundan o zamana kadar habersiz olan bir anne-baba.

Minik yüzüne bakacağız; hangimize benzediğini bulmaya çalışacağız.

Saatlerce uyutmaya uğraşacağız. Uyuduğu zaman da gidip gidip kontrol edeceğiz, içten içe özleyeceğiz.  

Günün çoğu kısmı emzirmekle geçecek. Anneliğin hem en zor hem de en anlamlı anlarını o zamanlarda yaşayacağım.

Altını değiştirirken minik bedenine büyük bir şefkatle yaklaşacağız, dayanamayıp vücudunun diğer yerlerine göre daha şişkin olan göbişini öpeceğiz.

Çok zorlanacağız ama dünyadaki en büyük mutluluğu, en büyük sevgiyi kızımızla birlikte tadacağız.

Bir yerden sonra da anne-babalığı öğrenip, kızımızla birbirimize alışıp, biraz biraz da beceri kazanmaya başlayıp, ilk günlerdeki acemiliği üstümüzden atacağız. Kendimizle gurur duyacağız. Kızımızla gurur duyacağız.

O günleri düşünmek şimdiden karnımın içinde kelebekler dolaşmasına sebep oluyor. Minik kızım da bu kelebekleri, bu heyecanımı hissediyor mudur acaba?